Περι Συνθέσεως

Σύνθεση και ανάλυση. Δύο Αντίθετες δυναμικές που παίζουν όμως μεγάλο ρόλο σαν δείκτες της εξέλιξης του Ατόμου για την ατομική ολότητά του, για την Ολότητα του κατόπιν με τα άλλα Άτομα και τέλος στο τρίπτυχο που αφορά την δυναμική σχέση με την Ολότητα της Κίνησης που το διέπει και το ζωογονεί.

Ας το δούμε πιο απλά όμως.
Συνθέτω σημαίνει βάζω μαζί, ενώνω επιμέρους κομμάτια για να φτιάξω το Ένα, Αναλύω σημαίνει ότι ξεχωρίζω το Ένα σε επιμέρους κομμάτια.
Σαν δύο δυναμικές αντίθετες η σύνθεση και η ανάλυση μας δίνουν την πορεία προς την Ολότητα , ή αλλιώς την Ολοκλήρωση.
Η αρχή της πορείας μας χαρακτηρίζεται από την Ανάλυση. Μαθαίνουμε να αναλύουμε τα πράγματα για να ξεχωρίζουμε έννοιες, αντικείμενα και εικόνες. Η ανάλυση κατόπιν οδηγείται στην σύνθεση των διαφορετικών κομματιών που πλέον αναγνωρίζουμε ώστε να μας δώσουν την ενιαία εικόνα.
Σαν παράδειγμα ας πάρουμε το Άτομο. Τα χαρακτηριστικά που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους είναι μικρά διαφορετικά κομμάτια όπως το μέγεθος του προσώπου, τα μάτια , τα αφτιά, η μύτη κτλ.
Αυτά τα κομμάτια από την ανάλυση μεταφέρονται και συνθέτονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο δίνοντας την ενιαία εικόνα ενός προσώπου πλέον και όχι δυο ματιών με μια μύτη και δύο αφτιά, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα επιμέρους διαφορετικά κομμάτια είναι αυτά που μας βοηθούν στο να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Άρα Αναλύουμε, καταχωρούμε και Συνθέτουμε.
Σε όλους τους τομείς μας μαθαίνουμε να αναλύουμε τις διεργασίες σε επιμέρους κομμάτια για την καλύτερη κατανόησή τους, ενώ στο τέλος τα συνθέτουμε για να αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο που τα εκφράζει.
Όπως για να λύσουμε ένα πρόβλημα το χωρίζουμε σε επιμέρους κομμάτια τα οποία αν επιλυθούν ξεχωριστά , λύνουν και το ενιαίο πρόβλημα.
Με απλά λόγια είναι η φυσική διεργασία.

Στην ανθρώπινη εξέλιξη αυτό το απλοϊκό σύστημα μας δίνει τρομερές πληροφορίες. Στην ανάλυση βλέπουμε και καταχωρούμε αυτά που μας διαφοροποιούν, πραγματώνεται η εξατομίκευση, η οποία μπορεί να φτάσει και μέχρι την ύπερανάλυση, οπού το Άτομο ξεχωρίζει και διαφοροποιεί εαυτόν από όλες τις διεργασίες που λαμβάνουν μέρος στο περιβάλλον του, βρίσκεται κοινώς στο Εγώ και όλοι οι άλλοι. Η φυσική ροή όπως είδαμε και παραπάνω τείνει και σπρώχνει προς την σύνθεση , το επόμενο στάδιο, τι γίνεται όμως αν αυτό το Άτομο εγκλωβιστεί στην φάση της Ανάλυσης; Και πως γίνεται να εγκλωβιστεί;

Είναι απλό. Η ανάλυση είναι μια πορεία από την κορυφή μέχρι την βάση. Ξεκινάει από το Ένα και φτάνει στα επιμέρους άπειρα. Η πτωτική πορεία αυτή δημιουργεί την εξατομίκευση η οποία προβάλει τις δικές τις ανάγκες στον χώρο. Οι ανάγκες αυτές είναι οι ανάγκες του Ενός Ατόμου , διαχωρισμένες από τις ανάγκες των Πολλών , μακριά δηλαδή από την Συλλογικότητα. Η εγωμανία και η κτητικότητα εμφανίζονται και ως ισχυρές δυναμικές ωθούν στην περαιτέρω ανάλυση και την εμφάνιση του Ατομικού Συμφέροντος. Αν το Άτομο δεν νοεεί ότι απαρτίζει ως κομμάτι αυτόνομο και αυτεξούσιο μέρος ενός μεγαλύτερου κομματιού, δεν κατανοήσει την εξέλιξη δηλαδή μέσω της συλλογικότητας τότε εγκλωβίζεται στην Ανάλυση με σκοπό το προσωπικό συμφέρον και εμποδίζει πλέον σε μεγαλύτερη κλίμακα την Σύνθεση των επιμέρους Ατόμων που απαρτίζουν μια Συλλογικότητα.

Γιατί αναφέρουμε την εξέλιξη μέσω συλλογικότητας;
Γιατί ως είπαμε στην αρχή, η ανάλυση και η σύνθεση πέρα από το ατομικό επίπεδο έχουν να κάνουν σε ένα μακροκοσμικό επίπεδο με τα πολλά Άτομα μεταξύ τους (ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις δηλαδή), το Εν που χωρίστηκε σε πολλά άτομα (πτώση) και τα πολλά άτομα που θα ενωθούν να απαρτίσουν το Εν (άνοδος). Το κλειδί της σύνθεσης είναι η κατανόηση της Συλλογικότητας.
Σαν συλλογικότητα εννοούμε μια διευρυμένη αντίληψη της Κοινωνίας , του χώρου όπου ζει και δρα το Άτομο με άλλα Άτομα και απαρτίζουν το σύνολο. Αν το κάθε Άτομο , λειτουργεί με το διευρυμένο Εγώ, μακράν προκαταλήψεων και συμβατικοτήτων, τότε ελεύθερα δύναται να παράγει μέσω της δικής του Ενέργειας και Δράσης ένα μοναδικό Έργο το οποίο είναι ωφέλιμο και για τα άλλα άτομα.
Αν όλα τα Άτομα διαθέτουν αυτήν την αντίληψη του πραγματικού Εγώ, τότε όλα ανόμοια προσφέρουν το δικό τους μοναδικό Έργο σε πλήρη έκφανση και μαζί λειτουργούν σαν μια Ενιαία πλήρης Ολότητα βάση της συνεργασίας του ατομικού και του διαφορετικού.

Έτσι πραγματώνεται η σύνθεση γιατί καθείς κατέχει τον δικό του μοναδικό ρόλο και οδηγεί στην εξέλιξη προς την Ολότητα , το Ενιαίο. Διαφορετικά όπως προείπαμε αν το Άτομο εγκλωβιστεί στην Ανάλυση, τότε ο ατομικισμός του δεν εμποδίζει μονάχα τον ίδιον αλλά επιφέρει και προβλήματα στα υπόλοιπα μέρη της Συλλογικής Ενιαίας Μονάδας.
Μια παρατήρηση που αφορά την Φύση γιατί από εκεί οφείλουμε να αντλούμε παραδείγματα. Οι ρόλοι στην Φύση είναι διανεμημένοι. Κάθε είδος λειτουργώντας πλήρως στον ρόλο, συνεισφέρει σε αυτό που αποκαλούμε Φυσική Αλυσίδα και απαρτίζει το Ενιαίο. Αλλά οι ρόλοι στην Φύση είναι ξεκάθαροι. Στο Άτομο που ονομάζεται Άνθρωπος, λόγω της νόησης, οι ρόλοι και οι σκοποί είναι δυσδιάκριτοι.
Σίγουρα πάντως δεν έχουν σχέση με τους Κοινωνικούς ρόλους καθότι αυτοί αλλάζουν αναλόγως τις εποχές και με γνώμονα το Ατομικό συμφέρον ή με το συμφέρον μιας ομάδας ανθρώπων.

Μπορεί δηλαδή η Ανάλυση πέρα από το Ατομικό συμφέρον όπως είδαμε να εφαρμόζεται και για ιδιοτελή συμφέροντα από μια ομάδα ανθρώπων ; Και βεβαίως. Το Συμφέρον ενός και η ιδιοτέλεια μπορεί να οδηγήσει σε συντονισμό όλων αυτών των μηχανισμών που το τρέφουν και το προωθούν, τουτέστιν ότι ένας ιδιοτελής σκοπός δύναται να φέρει σε μια άτυπη συμμαχία όλες αυτές τις δυνάμεις που τον τροφοδοτούν, είναι μια δυναμική, αρνητική μεν , αλλά δυναμική. Εκεί γίνεται η στρέβλωση της σύνθεσης, όπου πολλές Ατομικότητες συνεργάζονται εις βάρος όμως άλλων Ατομικοτήτων, μια συνεργασία που τροφοδοτεί το συμφέρον και όχι η δυναμική της εξέλιξης. Αυτοί συνιστούν και απαρτίζουν τις ομάδες των Καταπιεστών. Οι Καταπιεστές όμως από ότι καταλαβαίνουμε λειτουργούν με γνώμονα την Άρνηση ( της Συλλογικότητας) και την Ανάλυση, ουσιαστικά όμως είναι Καταπιεζόμενοι ( από τα πάθη τους και τις διαστροφές τους ) .
Καταπιεστές καθότι η εξουσία τους αρχίζει και τελειώνει σε αυτό το επίπεδο και εξαρτάται από την αντίσταση ή μη της Συλλογικότητας.

Αυτοί αποτελούν και του κυρίως εκφραστες της Άρνησης στον κόσμο μας, οι μάχιμοι βοηθοί του Αρνητικού Αδρανή παράγωντα.

Επιστρέφουμε όμως θέμα της ανάλυσης και της σύνθεσης που μας απασχολεί. Αφού πήραμε μια μικρή γεύση των ορισμών και των ενεργειών τους ας στρέψουμε αυτές τις αντίθετες δυναμικές μέσα μας. Η παρατήρηση είναι ο πιο αυθεντικός γνώμονας για να δούμε με μικροσκόπιο την μάχη των αντιθέτων στον εαυτό μας. Όταν μιλάμε για απελευθέρωση από τα δεσμά των διαφόρων φλοιών που μας περιβάλλουν, δείχνουμε με απλά λόγια την διαδικασία κατά την οποία η Ανάλυση μεταμορφώνεται σε Σύνθεση, στο Ατομικό επίπεδο.
Αν δεν υπάρχει αυτή η διεργασία δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει πλήρως εκείνη η κατάσταση δυναμικών μέσα μας όπου θα γίνουν ενέργειες κατανόησης και από λανθάνουσα μορφή που ευρίσκονται να μετουσιωθούν σε πλήρη Ενέργεια που θα παράγει Έργο προωθώντας την Σύνθεση.

Η παρατήρηση που βοηθάει; Βοηθάει στο να καταλάβουμε το σημείο που βρισκόμαστε.

Κατά την Ανάλυση συνήθως παρατηρούμε και επεξεργαζόμαστε εκείνες τις δυναμικές που μας ξεχωρίζουν από το σύνολο Φύση και κοινωνία. Βρίσκουμε τις διαφορές μας και ανακαλύπτουμε τον Νόμο της Ανομοιότητας σε πλήρη εφαρμογή σε όλα τα έλλογα όντα.

Κατά την δυναμική της Σύνθεσης βλέπουμε πλέον αυτά που έχουμε κοινά με την Δημιουργία γύρω μας. Κατανοώντας έτσι τους συνδετικούς κρίκους που ξεκινούν από εμάς και καταλήγουν σε όλο το Σύμπαν, βιώνουμε την Συλλογικότητα.
Αλλιώς η σύνθεση δομείται σε μια εύθραυστη δυναμική, μια ετοιμόρροπη βάση, που θα καταρρεύσει στο πρώτο κύμα δυσκολίας (με την διάσπαση των Ατομικοτήτων που την απαρτίζουν λόγω της πίεσης απο την Άρνηση).

Αυτή η Σύνθεση και Ανάλυση σαν δυναμικές λοιπόν καθοδηγούν την ατομική και συλλογική εξέλιξη. Η συλλογικότητα όπως προείπαμε δεν αφορά μια κοινωνία με την έννοια που έχουμε δώσει εμείς στην κοινωνία, αλλά μια Κοινωνία διευρυμένη και σε πολλαπλά επίπεδα. Εξετάσαμε πιο πολύ το απτό μας φυσικό και υλικό κομμάτι αλλά αυτή η Συλλογικότητα είναι μια δυναμική που εκτείνεται σε μια Συμπαντική Συλλογικότητα ( όλων των όντων του σύμπαντος δηλαδή) και παραπέρα σε ένα κοινό ρεύμα κίνησης που διαμορφώνει την Δημιουργία και ένα ενιαίο Όλον.

Ο κύκλος της Ολότητας δεν αφορά Άτομα και Ομάδες Ατόμων μόνο αλλά αφορά την ΥπερΣυλλογικότητα η οποία εκτείνεται σε όλα τα επίπεδα που υπάρχει κίνηση. Οπότε μην υποτιμάμε τις δυναμικές της Ανάλυσης και της Σύνθεσης καθότι περιέχουν τα κλειδιά της εξέλιξης όχι σε ατομικό επίπεδο όπου οι δυναμικές είναι ένα κλάσμα της μονάδος αλλά σε Συλλογικό επίπεδο όπου όλα τα κλάσματα μαζί ( σύνθεση ) δημιουργούν την Απόλυτη Μονάδα και εκφράζουν την ιδέα Άνθρωπος.