Ενοποιημένο Πεδίο & Πεδίο Ελαχίστου Διεγέρσεως

Χριστότης μεθημών λογίζομενη εν δικήν σας επι υστάμενην γλώσσην ωσαν ενοποιήσης πεδίων αμετάβλητου τάξη εν τι συμπτωματι Εντροπίαι, υπεραγωγός εσώτερος πυρρήν, απρόσβλητος, δημιουργων πεδίον ελαχίστου διεγέρσεως αληθής τε πυρρηνικός επεκτεινόμενως εν τι στρωμάτι αδράνειαι, κινήσειν αυται, εις τάξη φερουσιν αταξίαν εξώτεριν.

O Νομος του Αυτοφωτου Πυρρος

AIN SVP ( Απειροσύνη )

Igne Natura Renovatur Integra

AMT ( Αλήθεια )

+ Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo et ex tota Anima tua et ex omnibus Viribus tuis et ex omni Mente tua: et Proximum tuum sicut Teipsum.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ

Οι νόμοι που απορρέουν από την Κίνηση είναι δύο στην κάθε ατομικότητα που βρίσκεται μέσα σε όλες τις μορφές ύλης, ο δημιουργικός νόμος και ο καταστρεπτικός.

Ο δημιουργικός νόμος εξελίσσει τις μορφές και προωθεί την ζωή καθότι προέρχεται από την Κίνηση μέσα στην ύλη ( όπου Κίνηση είναι το Πνεύμα ) για να επαναφέρει το κομμάτι που λείπει από την Ολότητα στην αρχική του θέση ( Η κίνηση του Πνεύματος που επαναφέρει στους κόλπους του το κομμάτι που έχασε εξαιτίας της αδράνειας - ακινησίας ).

Ο καταστρεπτικός παράγοντας, που εδώ εκφράζεται ως Νόμος, είναι αποτέλεσμα της αδράνειας που προβάλει στην Κίνηση η Άρνηση, και εκφράζεται ως αδράνεια καθότι η αδράνεια είναι ακινησία και ακινησία σημαίνει τέλος της ζωής σε όλα τα επίπεδα.
Εκφράζεται δε ως Νόμος γιατί εξυπηρετεί την εξέλιξη, καθώς οι κατεστραμμένες μορφές δίνουν την θέση τους σε καινούργιες εξελιγμένες μορφές εξαιτίας της συνεχόμενης κίνησης ( Αέναης Διείσδυσης δηλαδή του Πνεύματος στον χώρο ύλη ) και έτσι εξυπηρετεί την ανοδική πορεία όλου του υλικού Σύμπαντος ( όλων των επιπέδων και διαστάσεων ύλης δηλαδή ) προς την Τέλεια Μορφή του ( ενσωμάτωση δηλαδή στον χώρο Πνεύμα ).

Κάθε μορφή λοιπόν που απορρέει ως Ιδέα από τον χώρο πνεύμα και εκδηλώνεται στον χώρο ύλη μπαίνει αναπόφευκτα στην πίεση των δύο αυτών στροβίλων αν μπορούμε να δώσουμε μια εικόνα στους Νόμους αυτούς, ο ένας στρόβιλος πιέζει για να την εκτίναξη προς τα πάνω ενώ ο άλλος για να την διαλύσει στους κόλπους του.

Η πραγματικότητα αυτής της σύγκρουσης δύο ενάντιων νόμων είναι η κυριαρχία της κίνησης ή της αδράνειας επάνω στις μορφές, δημιουργία για να ανέλθουν από την Κίνηση και αδράνεια για να καταστραφούν από την Αδράνεια η Άρνηση.

Στα λογιζόμενα είδη όλων των επιπέδων Ύλης υπάρχει η γνώση αυτού του Νόμου ( γνώση του δέντρου του Καλού και του Κακού ) και δίδεται η ελευθερία επιλογής. Η επιλογή λοιπόν έγκειται στο Έργο του κάθε όντος. Αν το Έργο του προάγει την Κίνηση στο Συν-Παν εκφράζει την Δημιουργία και βρίσκεται σε σύνδεση ως αγωγός με το Ανώτερο Εγώ του, βρίσκεται ουσιαστικά ως εκφραστής Της Βούλησης του Πνεύματος για Σύνθεση και κατ' επέκτασιν μπαίνει στην σπειροειδή δίνη της Θείας Ελκτικής του Ώντος ( ΕΩΝ ) για την Επανένωση.

Αν δεν υπάρχει Έργο ή αν το αποτέλεσμα των πράξεων ( χρησιμοποιούμε εδώ σαν έννοια τις πράξεις αντι τουΈργου γιατί το Έργο από μόνο του προωθεί την Κίνηση οπότε δεν νοείται Έργο σαν ακινησία η διάλυση αλλά αυτά μπορούν να αποτυπωθούν σαν διαστροφή του Έργου ) του όντος εκφράζει την αδράνεια και την διάλυση τότε αποτέλεσμα του είναι η αποσύνθεση, η καταστροφή της αλυσίδας σύνθεση εκφραζόμενη ως διάλυση και το τέλος της ζωής ( ακινησία ) που ενισχύει την αντίσταση της Άρνησης στην Κίνηση.

Αν λοιπόν το μέτρο για αυτό είναι το Έργο και οι πράξεις τότε καταλαβαίνει κανείς ότι είναι θέμα "καλού αγωγού" και δεκτικότητας της συνειδητότητας του κάθε λογιζομένου όντος με το πνευματικό του κομμάτι και κατά πόσο κατανοεί το "σήμα" που είναι συνεχόμενο μέσω της Κίνησης του Πνεύματος (υπερσυνειδητότητα) ή επιλέγει να το αγνοεί ( μικρή ως βασική συνειδητότητα δηλαδή ), κάτι δηλαδή που παρομοιάζεται ωσάν κεραία με το πνεύμα.

Η κεραία αυτή λοιπόν οφείλει κατά τα θεωρήματα να πιάνει τα σήματα της Κίνησης καθαρά και να είναι στραμμένη προς τα επάνω. Παράδοση στο Πνεύμα ( Κίνηση ) είναι το Τέλειο βήμα ανάστασης του όντος στον πνευματικό χώρο. Η Άρνηση ή ενάντια δύναμη σε αυτό είναι η ενίσχυση της ατομικότητας και μικρού εγώ ώστε το ον να κόβει τις εκπομπές του πνεύματος και να ενισχύει με τις πράξεις του την διάλυση της συνθετικής αλυσίδας.

Κριτήριο στην πάλη αυτή είναι η συνειδητότητα ή απουσίας αυτής από το λογιζόμενο ον ( εκφράζεται και από τα θεωρήματα σαν όχημα προσωπικότητας ).

Το όχημα αυτό της προσωπικότητας οφείλει να εκφραστεί από την κάθε ανόμοια μοναδικότητα ώστε να δεχτεί την ακτινοβολία της Κίνησης μέσα του και να εκφράσει Έργο ανύψωσης ατομικής αλλά και συλλογικής.
Λέμε οφείλει γιατί σαν Ιδέα που μορφοποιήθηκε εκφράζει στον χώρο Ύλη και αντιπροσωπεύει την Κίνηση ή διείσδυση του Πνεύματος επανένταξης του χώρου που απωλέσθη εξαιτίας της Αδράνειας η οποία στο Όλο έχει ήδη συμβεί αλλά εμείς ως μορφοποιημένες Ιδέες στον χώρο Ύλης ζούμε ακόμη και αγωνιζόμαστε στο χρονικό διάστημα απειροελάχιστου χρόνου της επανένταξης που στο Πνεύμα έχει ήδη συμβεί ενώ στην ύλη έχει την μορφή πορείας δισεκατομμυρίων χρόνων.

Για να εκφραστεί αυτό το όχημα, να αποκαταστήσει δηλαδή την επικοινωνία του υλικού περιβλήματος με το Είναι του και κατά συνέπεια με την Ροή της Κίνησης στην ύλη πρέπει να μεγαλώσει η συνειδητότητα του υλικού κομματιού γιατί είναι λόγω μορφοποίησης του στην Ύλη ατελές.

Πρέπει με απλά λόγια να απελευθερωθεί από τις καταστάσεις που δρουν μέσα στην ύλη ( που βρίσκεται υπό της κυριαρχίας της Άρνησης ) οι οποίες προωθούν την διάλυση και την αδράνεια και να ενισχύσει της ικανότητες που δίδονται από την Κίνηση για την Δημιουργία και την Σύνθεση.

Για να συμβεί αυτό οφείλει να απελευθερωθεί από το ψέμα και την κλοπή, να κλείσει τα κομμάτια του στα υλικά επίπεδα από τα οποία εισέρχεται η άρνηση, ώστε να εκφραστεί μέσω του περιβλήματος η Κίνηση στην Ύλη και κατά συνέπεια να εκφράσει Έργο υπέρ της ολικής ανύψωσης και επαναφοράς της Ύλης στο Πνεύμα, Έργο για το οποίο δημιουργήθηκε και υλοποιήθηκε η Ιδέα Άνθρωπος - Ανθρωπότητα, να αναστηθεί και να πάρει μαζί της και όλο τον υπόλοιπο Σύμπαν χώρο στην Πηγή.

Περι Συνθέσεως

Σύνθεση και ανάλυση. Δύο Αντίθετες δυναμικές που παίζουν όμως μεγάλο ρόλο σαν δείκτες της εξέλιξης του Ατόμου για την ατομική ολότητά του, για την Ολότητα του κατόπιν με τα άλλα Άτομα και τέλος στο τρίπτυχο που αφορά την δυναμική σχέση με την Ολότητα της Κίνησης που το διέπει και το ζωογονεί.

Ας το δούμε πιο απλά όμως.
Συνθέτω σημαίνει βάζω μαζί, ενώνω επιμέρους κομμάτια για να φτιάξω το Ένα, Αναλύω σημαίνει ότι ξεχωρίζω το Ένα σε επιμέρους κομμάτια.
Σαν δύο δυναμικές αντίθετες η σύνθεση και η ανάλυση μας δίνουν την πορεία προς την Ολότητα , ή αλλιώς την Ολοκλήρωση.
Η αρχή της πορείας μας χαρακτηρίζεται από την Ανάλυση. Μαθαίνουμε να αναλύουμε τα πράγματα για να ξεχωρίζουμε έννοιες, αντικείμενα και εικόνες. Η ανάλυση κατόπιν οδηγείται στην σύνθεση των διαφορετικών κομματιών που πλέον αναγνωρίζουμε ώστε να μας δώσουν την ενιαία εικόνα.
Σαν παράδειγμα ας πάρουμε το Άτομο. Τα χαρακτηριστικά που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους είναι μικρά διαφορετικά κομμάτια όπως το μέγεθος του προσώπου, τα μάτια , τα αφτιά, η μύτη κτλ.
Αυτά τα κομμάτια από την ανάλυση μεταφέρονται και συνθέτονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο δίνοντας την ενιαία εικόνα ενός προσώπου πλέον και όχι δυο ματιών με μια μύτη και δύο αφτιά, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα επιμέρους διαφορετικά κομμάτια είναι αυτά που μας βοηθούν στο να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Άρα Αναλύουμε, καταχωρούμε και Συνθέτουμε.
Σε όλους τους τομείς μας μαθαίνουμε να αναλύουμε τις διεργασίες σε επιμέρους κομμάτια για την καλύτερη κατανόησή τους, ενώ στο τέλος τα συνθέτουμε για να αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο που τα εκφράζει.
Όπως για να λύσουμε ένα πρόβλημα το χωρίζουμε σε επιμέρους κομμάτια τα οποία αν επιλυθούν ξεχωριστά , λύνουν και το ενιαίο πρόβλημα.
Με απλά λόγια είναι η φυσική διεργασία.

Στην ανθρώπινη εξέλιξη αυτό το απλοϊκό σύστημα μας δίνει τρομερές πληροφορίες. Στην ανάλυση βλέπουμε και καταχωρούμε αυτά που μας διαφοροποιούν, πραγματώνεται η εξατομίκευση, η οποία μπορεί να φτάσει και μέχρι την ύπερανάλυση, οπού το Άτομο ξεχωρίζει και διαφοροποιεί εαυτόν από όλες τις διεργασίες που λαμβάνουν μέρος στο περιβάλλον του, βρίσκεται κοινώς στο Εγώ και όλοι οι άλλοι. Η φυσική ροή όπως είδαμε και παραπάνω τείνει και σπρώχνει προς την σύνθεση , το επόμενο στάδιο, τι γίνεται όμως αν αυτό το Άτομο εγκλωβιστεί στην φάση της Ανάλυσης; Και πως γίνεται να εγκλωβιστεί;

Είναι απλό. Η ανάλυση είναι μια πορεία από την κορυφή μέχρι την βάση. Ξεκινάει από το Ένα και φτάνει στα επιμέρους άπειρα. Η πτωτική πορεία αυτή δημιουργεί την εξατομίκευση η οποία προβάλει τις δικές τις ανάγκες στον χώρο. Οι ανάγκες αυτές είναι οι ανάγκες του Ενός Ατόμου , διαχωρισμένες από τις ανάγκες των Πολλών , μακριά δηλαδή από την Συλλογικότητα. Η εγωμανία και η κτητικότητα εμφανίζονται και ως ισχυρές δυναμικές ωθούν στην περαιτέρω ανάλυση και την εμφάνιση του Ατομικού Συμφέροντος. Αν το Άτομο δεν νοεεί ότι απαρτίζει ως κομμάτι αυτόνομο και αυτεξούσιο μέρος ενός μεγαλύτερου κομματιού, δεν κατανοήσει την εξέλιξη δηλαδή μέσω της συλλογικότητας τότε εγκλωβίζεται στην Ανάλυση με σκοπό το προσωπικό συμφέρον και εμποδίζει πλέον σε μεγαλύτερη κλίμακα την Σύνθεση των επιμέρους Ατόμων που απαρτίζουν μια Συλλογικότητα.

Γιατί αναφέρουμε την εξέλιξη μέσω συλλογικότητας;
Γιατί ως είπαμε στην αρχή, η ανάλυση και η σύνθεση πέρα από το ατομικό επίπεδο έχουν να κάνουν σε ένα μακροκοσμικό επίπεδο με τα πολλά Άτομα μεταξύ τους (ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις δηλαδή), το Εν που χωρίστηκε σε πολλά άτομα (πτώση) και τα πολλά άτομα που θα ενωθούν να απαρτίσουν το Εν (άνοδος). Το κλειδί της σύνθεσης είναι η κατανόηση της Συλλογικότητας.
Σαν συλλογικότητα εννοούμε μια διευρυμένη αντίληψη της Κοινωνίας , του χώρου όπου ζει και δρα το Άτομο με άλλα Άτομα και απαρτίζουν το σύνολο. Αν το κάθε Άτομο , λειτουργεί με το διευρυμένο Εγώ, μακράν προκαταλήψεων και συμβατικοτήτων, τότε ελεύθερα δύναται να παράγει μέσω της δικής του Ενέργειας και Δράσης ένα μοναδικό Έργο το οποίο είναι ωφέλιμο και για τα άλλα άτομα.
Αν όλα τα Άτομα διαθέτουν αυτήν την αντίληψη του πραγματικού Εγώ, τότε όλα ανόμοια προσφέρουν το δικό τους μοναδικό Έργο σε πλήρη έκφανση και μαζί λειτουργούν σαν μια Ενιαία πλήρης Ολότητα βάση της συνεργασίας του ατομικού και του διαφορετικού.

Έτσι πραγματώνεται η σύνθεση γιατί καθείς κατέχει τον δικό του μοναδικό ρόλο και οδηγεί στην εξέλιξη προς την Ολότητα , το Ενιαίο. Διαφορετικά όπως προείπαμε αν το Άτομο εγκλωβιστεί στην Ανάλυση, τότε ο ατομικισμός του δεν εμποδίζει μονάχα τον ίδιον αλλά επιφέρει και προβλήματα στα υπόλοιπα μέρη της Συλλογικής Ενιαίας Μονάδας.
Μια παρατήρηση που αφορά την Φύση γιατί από εκεί οφείλουμε να αντλούμε παραδείγματα. Οι ρόλοι στην Φύση είναι διανεμημένοι. Κάθε είδος λειτουργώντας πλήρως στον ρόλο, συνεισφέρει σε αυτό που αποκαλούμε Φυσική Αλυσίδα και απαρτίζει το Ενιαίο. Αλλά οι ρόλοι στην Φύση είναι ξεκάθαροι. Στο Άτομο που ονομάζεται Άνθρωπος, λόγω της νόησης, οι ρόλοι και οι σκοποί είναι δυσδιάκριτοι.
Σίγουρα πάντως δεν έχουν σχέση με τους Κοινωνικούς ρόλους καθότι αυτοί αλλάζουν αναλόγως τις εποχές και με γνώμονα το Ατομικό συμφέρον ή με το συμφέρον μιας ομάδας ανθρώπων.

Μπορεί δηλαδή η Ανάλυση πέρα από το Ατομικό συμφέρον όπως είδαμε να εφαρμόζεται και για ιδιοτελή συμφέροντα από μια ομάδα ανθρώπων ; Και βεβαίως. Το Συμφέρον ενός και η ιδιοτέλεια μπορεί να οδηγήσει σε συντονισμό όλων αυτών των μηχανισμών που το τρέφουν και το προωθούν, τουτέστιν ότι ένας ιδιοτελής σκοπός δύναται να φέρει σε μια άτυπη συμμαχία όλες αυτές τις δυνάμεις που τον τροφοδοτούν, είναι μια δυναμική, αρνητική μεν , αλλά δυναμική. Εκεί γίνεται η στρέβλωση της σύνθεσης, όπου πολλές Ατομικότητες συνεργάζονται εις βάρος όμως άλλων Ατομικοτήτων, μια συνεργασία που τροφοδοτεί το συμφέρον και όχι η δυναμική της εξέλιξης. Αυτοί συνιστούν και απαρτίζουν τις ομάδες των Καταπιεστών. Οι Καταπιεστές όμως από ότι καταλαβαίνουμε λειτουργούν με γνώμονα την Άρνηση ( της Συλλογικότητας) και την Ανάλυση, ουσιαστικά όμως είναι Καταπιεζόμενοι ( από τα πάθη τους και τις διαστροφές τους ) .
Καταπιεστές καθότι η εξουσία τους αρχίζει και τελειώνει σε αυτό το επίπεδο και εξαρτάται από την αντίσταση ή μη της Συλλογικότητας.

Αυτοί αποτελούν και του κυρίως εκφραστες της Άρνησης στον κόσμο μας, οι μάχιμοι βοηθοί του Αρνητικού Αδρανή παράγωντα.

Επιστρέφουμε όμως θέμα της ανάλυσης και της σύνθεσης που μας απασχολεί. Αφού πήραμε μια μικρή γεύση των ορισμών και των ενεργειών τους ας στρέψουμε αυτές τις αντίθετες δυναμικές μέσα μας. Η παρατήρηση είναι ο πιο αυθεντικός γνώμονας για να δούμε με μικροσκόπιο την μάχη των αντιθέτων στον εαυτό μας. Όταν μιλάμε για απελευθέρωση από τα δεσμά των διαφόρων φλοιών που μας περιβάλλουν, δείχνουμε με απλά λόγια την διαδικασία κατά την οποία η Ανάλυση μεταμορφώνεται σε Σύνθεση, στο Ατομικό επίπεδο.
Αν δεν υπάρχει αυτή η διεργασία δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει πλήρως εκείνη η κατάσταση δυναμικών μέσα μας όπου θα γίνουν ενέργειες κατανόησης και από λανθάνουσα μορφή που ευρίσκονται να μετουσιωθούν σε πλήρη Ενέργεια που θα παράγει Έργο προωθώντας την Σύνθεση.

Η παρατήρηση που βοηθάει; Βοηθάει στο να καταλάβουμε το σημείο που βρισκόμαστε.

Κατά την Ανάλυση συνήθως παρατηρούμε και επεξεργαζόμαστε εκείνες τις δυναμικές που μας ξεχωρίζουν από το σύνολο Φύση και κοινωνία. Βρίσκουμε τις διαφορές μας και ανακαλύπτουμε τον Νόμο της Ανομοιότητας σε πλήρη εφαρμογή σε όλα τα έλλογα όντα.

Κατά την δυναμική της Σύνθεσης βλέπουμε πλέον αυτά που έχουμε κοινά με την Δημιουργία γύρω μας. Κατανοώντας έτσι τους συνδετικούς κρίκους που ξεκινούν από εμάς και καταλήγουν σε όλο το Σύμπαν, βιώνουμε την Συλλογικότητα.
Αλλιώς η σύνθεση δομείται σε μια εύθραυστη δυναμική, μια ετοιμόρροπη βάση, που θα καταρρεύσει στο πρώτο κύμα δυσκολίας (με την διάσπαση των Ατομικοτήτων που την απαρτίζουν λόγω της πίεσης απο την Άρνηση).

Αυτή η Σύνθεση και Ανάλυση σαν δυναμικές λοιπόν καθοδηγούν την ατομική και συλλογική εξέλιξη. Η συλλογικότητα όπως προείπαμε δεν αφορά μια κοινωνία με την έννοια που έχουμε δώσει εμείς στην κοινωνία, αλλά μια Κοινωνία διευρυμένη και σε πολλαπλά επίπεδα. Εξετάσαμε πιο πολύ το απτό μας φυσικό και υλικό κομμάτι αλλά αυτή η Συλλογικότητα είναι μια δυναμική που εκτείνεται σε μια Συμπαντική Συλλογικότητα ( όλων των όντων του σύμπαντος δηλαδή) και παραπέρα σε ένα κοινό ρεύμα κίνησης που διαμορφώνει την Δημιουργία και ένα ενιαίο Όλον.

Ο κύκλος της Ολότητας δεν αφορά Άτομα και Ομάδες Ατόμων μόνο αλλά αφορά την ΥπερΣυλλογικότητα η οποία εκτείνεται σε όλα τα επίπεδα που υπάρχει κίνηση. Οπότε μην υποτιμάμε τις δυναμικές της Ανάλυσης και της Σύνθεσης καθότι περιέχουν τα κλειδιά της εξέλιξης όχι σε ατομικό επίπεδο όπου οι δυναμικές είναι ένα κλάσμα της μονάδος αλλά σε Συλλογικό επίπεδο όπου όλα τα κλάσματα μαζί ( σύνθεση ) δημιουργούν την Απόλυτη Μονάδα και εκφράζουν την ιδέα Άνθρωπος.

Πρακτικά 1 - Αντίσταση

Η αντίσταση είναι μια ιστορία που αφορά το Άτομο και όχι την μάζα όπως λανθασμένα προωθείται.

Η μάζα λειτουργεί υπό μια Συμφωνία, ένα τρόπο δράσης και συναισθηματικής έξαρσης αλόγιστα και εύπλαστα αναλόγως το μέγεθος του συγκινησιακού εξωτερικού μηχανισμού που της επιβάλλεται.
Η ελευθερία για να είναι πάγια και όχι εύπλαστη πρέπει να αποτελεί ατομική κατάκτηση.

Για να μπορέσει ένα Άτομο να αντισταθεί πρέπει καταρχάς να αποκοπεί από τις εξωγενείς επιθέσεις που δέχεται υπό την μορφή επιρροών από το περιβάλλον του και δεν ανήκουν στην δική του ατομική κρίση αλλά σε μια Αρχή της Συμφωνίας , της ομογενοποίησης ενός τύπου συμπεριφοράς και προτυποποίησης "αναγκαία" για τον συντονισμό του με το εξωγενές περιβάλλον.
Η έλλειψη επιλογών και κριτηρίων είναι αυτή που οδηγεί το άτομο στην Ομοψυχία , ένα φαινόμενο όχλου και συγκεκριμένης συμπεριφοράς, αλλά σε επίπεδο καθημερινότητας του Ατόμου.
Σαν επιλογές οφείλει να μελετήσει και να διαχωρίσει το Φυσικό με το Αφύσικο, το Επιβλαβές με το Αβλαβές και Ωφέλιμο.

Η παρατήρηση των Φυσικών φαινομένων και η διαπίστωση ότι όλοι οι φυσικοί μηχανισμοί συνδράμουν στην νομοτελειακή αρχή Διατήρησης της Ζωής, βοηθάει το Άτομο να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα ως προς την Φυσική του λειτουργία σε αντιπαράθεση με τις Αφύσικες ενέργειες που κάνει, δημιουργώντας έτσι τον Αυτόνομο μηχανισμό του Κριτηρίου.
Κατόπιν διαφαίνονται καινούργιες επιλογές αδιανόητες για το άτομο όταν ευρισκόταν σε Αφύσικη καλούμενη και λανθάνουσα στάση.

Οι μηχανισμοί αυτοκαταστροφής που παρατηρούνται στο φυσικό - σωματικό κομμάτι του Ατόμου με μια πρώτη ματιά εναντιώνονται στους φυσικούς μηχανισμούς της επιβίωσης και διατήρησης της ζωής.

Οι μηχανισμοί εκούσιας πρόσληψης άνευ κριτηρίων των πολλαπλών εξωτερικών ερεθισμάτων δημιουργεί στον ψυχικό - συναισθηματικό αποσυντονισμό, ενώ τέλος οι μηχανισμοί της Προκατάληψης, φανατισμού, εγωμανία, "ηθικών βαρών" και δοξασιών και παραδόσεων που υποδουλώνουν την Ατομική Κρίση και συνεπώς την Ελευθερία επιφέρουν τον Πνευματικό - νοητικό θάνατο.

Αν τα παραπάνω δεν αποτελούν αλήθεια τότε δεν αποδεικνύονται στο Φυσικό μας περιβάλλον μέσω των απλοϊκών μηχανισμών της Παρατήρησης, αλλά αν ύπαρξη ατομική απόδειξη των παραπάνω έστω σε ένα ή δύο κομμάτια από το σύνολο των αστόχαστων προγραμματισμένων μας ενεργειών και στα τρία κομμάτια που απαρτίζουν το Άτομο ( σωματικό-συναισθηματικό-νοητικό), τότε επιδρούν ως θεώρημα αποδεδειγμένο και δεδομένο πλέον στον κάθε ένα μας ξεχωριστά.

Ξεχωριστά γιατί σαν Άτομο υπό τον Νόμο της Ανομοιότητας οι τρόποι απόδειξης και οι ανάγκες είναι και οφείλουν να είναι διαφορετικές, η απόδειξη ενός Ατόμου διαφέρει με την απόδειξη ενός άλλου Ατόμου.
Αυτό το κριτήριο είναι σωστό γιατί εξυπηρετεί την ελευθερία στον τρόπο διαπίστωσης του καθενός και δεν χρησιμοποιεί μια πανάκεια απόδειξη , ή ένα τρόπο καθολικό για όλους, αλλά για ένα φυσικό συμπέρασμα δέχεται την Διαφορετικότητα μέσω του μοναδικού και διαφορετικού τρόπου προσέγγισης έκαστου Ατόμου.

Η κατάρριψη του μύθου της Κοινής Γνώμης αντί της Κοινής Συνιστώσας, και η απόρριψη των εκπομπών ερεθισμάτων ξένων ως προς την Ατομικότητα σας είναι αναγκαία για την ατομική απελευθέρωση σας.
Ποιά είναι η ατομικότητα σας ώστε να αποτελεί κριτήριο για το τι είναι ξένο και τι οικείο ως προς αυτή;
Η ατομικότητα σας είναι το συνονθύλευμα των τριών δομικών υλικών του Ατόμου ( σώμα - ψυχισμός - νους ) υπό μιας Πυρηνικής Προσωπικότητας. Ο Πυρήν δηλαδή του Είναι σας.
Φανταστείτε ότι είστε ένα κρεμμύδι με πολλαπλούς φλοιούς, που με την πάροδο των χρόνων αυξάνονται. Αν ξεκινήσετε κάποια στιγμή το ξεφλούδισμα κάποια στιγμή θα καταλήξετε στον σπόρο, στον πυρήνα του κρεμμυδιού.
Στην παραπάνω διατύπωση αλλάξτε τους φλοιούς με τις λέξεις προκαταλήψεις - φοβίες - ηθικά βάρη και ξένες ( ως προς την ελευθερία και εξέλιξή μας ) δοξασίες.

Αυτά γεννούν και στα Τρία μέρη του Είμαστε:

• διαστροφές ( διαστροφές στο φυσικό κομμάτι , π.χ. διαστροφή της αδηφαγία για τον ερεθισμό της γεύσης και όχι για την συγκέντρωση αυτών που είναι απαραίτητα για τις καύσεις του οργανισμού)

• πάθη (πάθη στο συναισθηματικό κομμάτι, αποσυντονισμό των συναισθημάτων από την φυσική τους ισορροπημένη φάση στο επίπεδο της ανισορροπίας με εξάρσεις που υπερνικούν το σωματικό και το νοητικό σας κομμάτι)
  

• ελαττώματα ( στο νοητικό κομμάτι, με αφύσικες σκέψεις και ιδέες που συχνά τροφοδοτούνται από το λανθασμένο και καταστροφικό για την συλλογικότητα ΕΓΩ ή από την ανισορροπία του συναισθηματικού σας κομματιού).

Αν αυτά λοιπόν συνιστούν και απαρτίζουν τους φλοιούς που φεύγουν, ο Πυρήνας είναι ένα λευκό κομμάτι χαρτιού ή υπάρχει ένα Εγώ εκεί;
Δηλαδή το Εγώ σας προσδιορίζεται μόνο από τα παραπάνω η υπάρχει ένα Εσωτερικό Πυρηνικό Εγώ το οποίο είναι αυτόβουλο, υπήρχε εξαρχής και χάνεται, πνίγεται για την ακρίβεια κάτω από τα στρώματα των Πρέπει που με τα χρόνια επωμιστήκατε;

Αν δεν υπάρχει τότε πρέπει τα εξωγενή σας ερεθίσματα που ακούσια ενστερνίζεστε να προσδιορίζουν τον εαυτό σας, δηλαδή ουσιαστικά δεν είστε τίποτε άλλο από αυτό που σιγά σιγά προγραμματιστήκατε από την οικογένεια, σχολείο, στρατό, δουλειά και κοινωνία να είστε, ένα λευκό χαρτί που γράφτηκε από εξωγενείς παράγοντες οπότε πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένοι και ανιδιοτελείς γιατί δεν υπάρχει τίποτε το ξεχωριστό μέσα σας , το οποίο σας διαχωρίζει από την μάζα καθότι τα ερεθίσματα αν και ποικίλουν έχουν κοινές πηγές απλά κυρίως το κοινωνικό πλαίσιο τα διαμορφώνει αναλόγως με τις ανάγκες του κάθε τόπου και χώρας.

Αν όμως μέσα σας υπάρχει ένας μηχανισμός που λειτουργεί σαν υπο-Εγώ, που σας δίνει την κατανόηση του Φυσικού και του αφύσικου, του Ωφέλιμου και του Επιβλαβούς, του πραγματικά Ηθικού και όχι του κασκευασμένου Ηθικού κώδικα παρόλο που δεν τον ακούτε, τον παρακάμπτετε και δεν είστε και τόσο υπερήφανοι ή ευτυχισμένοι για τις κατακτήσεις σας, τότε τι γίνεται?

Μήπως η ακατάπαυστη συλλογή ερεθισμάτων και απολαύσεων σας δίνει ευτυχία γιατί απευθύνεται βεβαίως στο κατασκευασμένο Εγώ, ή γινεστε πιο δυστυχείς μέσα στην άγνοιά σας καθότι αυτή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα?

Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε όντως υπάρχει ένας ελεύθερος, αυτογενής Πυρήνας, οπού εκεί η Ατομικότητα και η Διαφορετικότητα παίρνουν άλλες ασύλληπτες διαστάσεις.
Γιατί ένας τέτοιος Πυρήνας τι καταγωγή μπορεί να έχει? Είναι συλλογή προγονικών μνημών, είναι ένα κομμάτι γενετικού κώδικα, είναι η πραγματική μας Οντότητα, είναι το Ένα μας ολόκληρο κομμάτι? Η συμβατική ελευθερία μήπως δεν είναι και πραγματική ελευθερία?
Μήπως η ελευθερία σας και το παρόν Εγώ σας είναι τελικά φυλακές όπου κρατούν εγκλωβισμένο το πραγματικό αυτεξούσιο και μοναδικό Εγώ?

Μια μια ζωή δίχως εξέλιξη, δίχως ανατροπές, δίχως δράση, δίχως την Εμπειρία των Λαθών , γιατί η σκέτη γνώση δεν εξελίσσει αλλά η γνώση που γίνεται πράξη και που ονομάζουμε εμπειρία είναι αυτή που μας ανεβάζει σκαλοπάτια στον ουρανοξύστη της Αυτογνωσίας.

Γιατί το να ξεφλουδίσεις το κρεμμύδι πέρα από μερικά δάκρυα είναι σχετικά εύκολο, το να αποκοπείς από την συνήθεια που έχεις φυλακίσει το Εγώ σου και την προστασία του κοινωνικά ορθού, θέλει πολλά δάκρυα και πόνο γιατί εμπεριέχει αυτό που κατά την "Αυτογνωσίακή Ατραπό" ονομάζεται Θάνατος του Παλαιού.

Αντίσταση λοιπόν στα μικρόβια του φανατισμού, της εγωπάθεια, της ομογενοποίησης αντί της διαφορετικότητας εν συνεργασία και αλληλοσεβασμού, στα μικρόβια των περιοριστικών για την ελευθερία μας Πρέπει και Έτσι είναι πάντα, στα μικρόβια της Αυθεντίας της Γνώμης, στις προκαταλήψεις και τις ταμπέλες, Στον Φόβο του Λάθους που σας κρατάει δέσμιους, στη δήθεν κατασκευασμένη ηθική που εξυπηρετεί κάποιους αλλά βλάπτει άλλους ( κριτήριο του Ηθικού ή ανήθικου ήταν αν αυτό βλάπτει άλλους ή όχι ), στις περιοριστικές κοινωνικές, εθνικές και θρησκευτικές συμβατικότητες και τέλος Αντίσταση επιτέλους στην Παραφύση - Αλόγιστη αυτοκαταστροφική κατεύθυνση της Εγωπάθειας των Καταπιεστών.

Περί Αρνήσεως

Μέσα στην αέναη κίνηση εκδηλώθηκε η άρνηση της κίνησης ως αδράνεια.
Αυτό λέει τα πάντα αλλά και τίποτα.
Άρνηση υπάρχει μονάχα στην Θέση, άρα η άρνηση εξαρτάται απο την θέση όπως ακριβώς την αδράνεια την παρατηρούμε ελλείψη κίνησης, χωρίς ύπαρξη κινησης πως θα παρατηρούσαμε την ακινησία;

Η Θέση δημιουργεί, υπάρχει και κινείται δια μέσο του Λόγου, οπότε η Άρνηση καταστρέφει, δεν προυπήρχε και αδρανοποιείται μπροστά στον λόγο ή νόμο.

Έλλειψη κίνησης σημαίνει και έλλειψη ζωής δηλαδή θάνατος.

Βαδίζωντας σήμερα ο κόσμος ανάμεσα σε αυτές τις ενάντιες αρχές βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αδράνεια είτε είναι νοητικής φύσης, είτε ψυχολογικής, είτε σωματικής και έτσι ο αρνητικός παράγων αυξάνει την επιρροή του στον πλανήτη, καταστρέφωντας μορφές και νόμους.

Οι εμφανίσεις της άρνησης ειναι αμέτρητες και όλες τρέφονται απο την ίδια την ανθρωπότητα καθότι εκεί εκδηλώνεται κίνηση αρμονικά και στα τρία μέρη όπου επιτίθεται η άρνηση:

1. Νόηση / Άρνηση ως σύγχυση(επίθεση ως πλάνη )
   
2. Ψυχισμός / Άρνηση ως δυσαρμονία( ταραχές εξαιτίας παθών )
   
3. Σώμα / Άρνηση ως ανισορροπία ( προσκολλήσεις - διαστροφές )
   

Αποτέλεσμα της δε η αποσύνδεση της συνοχής, αρμονίας και ισορροπίας.

Σκοπός της ο Αφανισμός της ιδέας Άνθρωπος ( ο αφανισμός σας δηλαδή ως σκοπός και πρωσοπικότητα όχι απαραίτητα ως ύλη) καθότι μπορεί να επιφέρει όλα τα επίπεδα δημιουργίας σε αρχικές καταστάσεις κίνησης διαλύωντας την ακινησία και τερματίζωντας έτσι την κατάσταση αυτή της δυναμικής ισορροπίας που ονομάζουμε υλική πραγματικότητα ( Νόμος της ισορροπίας των Ενάντιων Στοιχείων).

Η μάχη κίνησης και ακινησίας ( σε όλα τα επίπεδα ) παίρνει σάρκα και οστά στην καθημερινότητα απο τα πολύ απλά πράγματα μέχρι τα πιο σύνθετα.

Οι νίκες της Άρνησης στην μάχη αυτή αυξάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς για να προλάβουν την ανθρώπινη εξέλιξη καθότι έκαστη καινούργια γενεά ανθρώπων που γεννιούνται σε αυτον τον μικρό πλανήτη έρχεται πιο εξελιγμένη και καλύτερα εφοδιασμένη απο τις παλαιότερες ( Νόμος της Εξέλιξης) .

Η φυσική, νοητική και ψυχική ελευθερία του κάθε ανθρώπου δεν είναι πλέον κάτι το δεδομένο αλλά κάτι το επίκτητο το οποίο κατακτά με πολλές μάχες, αναίμακτες μεν οδυνηρές δε.

Η Αντίσταση σας λοιπόν στον υπο της Άρνησης κόσμο είναι μια υπόθεση πολύ δύσκολη και οι μάχες κυμαίνονται σε όλα τα επίπεδα καθότι η Θέσις ενός ατόμου προκαλεί την Άρνηση και η υπεράσπιση της Θέσης μπροστά στα κύματα Άρνησης είναι μια δύσκολη και πολύπλοκη υπόθεση.
Υπάρχει πίστη όμως σε εσάς απο όλα τα επίπεδα δημιουργίας και το ρεύμα της ανοίγει δρόμους με φύλακες που αυτοθυσιάζονται για εσάς.

Υπάρχει Πίστη και Αυτοθυσία μπροστά στην δική σας Θυσία.

Οχυρό

Άρνηση στην θέση και ακινησία στην κίνηση διέπουν τον κόσμο γύρω μας.
Η Άρνηση ενδυναμωμένη κερδίζει έδαφος ανατρέποντας τις ισορροπίες του πλανήτη με πασιφανή τα αποτελέσματα της στην καταστροφή της Φύσης.
Το κλειδί αποτελεί ο άνθρωπος ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο μαζί, μέσα από τον κόσμο που δημιουργείται με την ένωση των αντιθέτων και ισορροπεί με την πάλη των ενάντιων στοιχείων...
Αυτή ήταν η Ιδέα του Ανθρώπου και αυτή η γνωστή του ιστορία...
Τα άδυτα του κόσμου έχουν παραβιαστεί καθώς οι αντιστάσεις πέφτουν μια προς μια από τον Αρνητικό παράγοντα που "θρονιασμένος" στα σύννεφα επάνω στην αίσθηση του Ανθρώπου χτίζει όλο και καλύτερα το τείχος απο το οποίο δεν διαπερνούν εύκολα οι ακτινοβολίες του Ηλίου... όλα αυτά με σύμμαχο τα συναισθήματα, τα υποπαράγωγα της αίσθησης που ορθώνονται σαν φυλακές για την βούληση και την ελευθερία του ατόμου, ρίχουν στην ακινησία, στο αγαπημένο παιδί της Άρνησης, την αδράνεια, τον σκοπό που επιτελεί η Ιδέα άνθρωπος.


Εκεί που πλέον λίγες ηλιαχτίδες ξεφεύγουν απο το σύννεφο της άρνησης και χτυπούν το βαρύ έδαφος της ύλης δημιουργούνται τα τελευταία οχυρά της ιδέας Άνθρωπος όπου μέσα στο σκοτάδι αποτελούν ένα μικρό σπινθήρα ελπίδας οτι η Μνήμη δεν χάθηκε απο το ανθρώπινο είδος και οτι υπάρχουν ακόμη εστίες κίνησης και αντίστασης στο σαρωτικό κύμα της Άρνησης που βυθίζει ολοένα και περισσότερο τον πλανήτη αυτό σε σκοτάδι και ομίχλη...

Το τελευταίο οχυρό δεν θα πέσει αμαχητί, θα υπάρχει για να θυμίζει την ελπίδα, να υπηρετεί τον σκοπό και την ιδέα του Ανθρώπου, Άδαμα, επαναστατώντας στην προσπάθεια της άρνησης να βυθίσει την δημιουργία σε αδράνεια για να τρέφεται απο την ύπαρξη της ύλης και να έχει υπόσταση χάρις σε αυτήν.
Εξάλλου δεν υπάρχουν περιθώρια για το αντίθετο, δεν υπάρχει χώρος για ακινησία εκεί που βουτάει η κίνηση γιατί η κίνηση ζωοποιεί και χωρίς ζωή σταματάει η ύπαρξη...
Υπέρ ζωής για άλλη μια φορά η μάχη...