Η αντίσταση είναι μια ιστορία που αφορά το Άτομο και όχι την μάζα όπως λανθασμένα προωθείται.
Η ελευθερία για να είναι πάγια και όχι εύπλαστη πρέπει να αποτελεί ατομική κατάκτηση.
Για να μπορέσει ένα Άτομο να αντισταθεί πρέπει καταρχάς να αποκοπεί από τις εξωγενείς επιθέσεις που δέχεται υπό την μορφή επιρροών από το περιβάλλον του και δεν ανήκουν στην δική του ατομική κρίση αλλά σε μια Αρχή της Συμφωνίας , της ομογενοποίησης ενός τύπου συμπεριφοράς και προτυποποίησης "αναγκαία" για τον συντονισμό του με το εξωγενές περιβάλλον.
Η έλλειψη επιλογών και κριτηρίων είναι αυτή που οδηγεί το άτομο στην Ομοψυχία , ένα φαινόμενο όχλου και συγκεκριμένης συμπεριφοράς, αλλά σε επίπεδο καθημερινότητας του Ατόμου.
Σαν επιλογές οφείλει να μελετήσει και να διαχωρίσει το Φυσικό με το Αφύσικο, το Επιβλαβές με το Αβλαβές και Ωφέλιμο.
Η παρατήρηση των Φυσικών φαινομένων και η διαπίστωση ότι όλοι οι φυσικοί μηχανισμοί συνδράμουν στην νομοτελειακή αρχή Διατήρησης της Ζωής, βοηθάει το Άτομο να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα ως προς την Φυσική του λειτουργία σε αντιπαράθεση με τις Αφύσικες ενέργειες που κάνει, δημιουργώντας έτσι τον Αυτόνομο μηχανισμό του Κριτηρίου.
Κατόπιν διαφαίνονται καινούργιες επιλογές αδιανόητες για το άτομο όταν ευρισκόταν σε Αφύσικη καλούμενη και λανθάνουσα στάση.
Οι μηχανισμοί αυτοκαταστροφής που παρατηρούνται στο φυσικό - σωματικό κομμάτι του Ατόμου με μια πρώτη ματιά εναντιώνονται στους φυσικούς μηχανισμούς της επιβίωσης και διατήρησης της ζωής.
Οι μηχανισμοί εκούσιας πρόσληψης άνευ κριτηρίων των πολλαπλών εξωτερικών ερεθισμάτων δημιουργεί στον ψυχικό - συναισθηματικό αποσυντονισμό, ενώ τέλος οι μηχανισμοί της Προκατάληψης, φανατισμού, εγωμανία, "ηθικών βαρών" και δοξασιών και παραδόσεων που υποδουλώνουν την Ατομική Κρίση και συνεπώς την Ελευθερία επιφέρουν τον Πνευματικό - νοητικό θάνατο.
Αν τα παραπάνω δεν αποτελούν αλήθεια τότε δεν αποδεικνύονται στο Φυσικό μας περιβάλλον μέσω των απλοϊκών μηχανισμών της Παρατήρησης, αλλά αν ύπαρξη ατομική απόδειξη των παραπάνω έστω σε ένα ή δύο κομμάτια από το σύνολο των αστόχαστων προγραμματισμένων μας ενεργειών και στα τρία κομμάτια που απαρτίζουν το Άτομο ( σωματικό-συναισθηματικό-νοητικό), τότε επιδρούν ως θεώρημα αποδεδειγμένο και δεδομένο πλέον στον κάθε ένα μας ξεχωριστά.
Ξεχωριστά γιατί σαν Άτομο υπό τον Νόμο της Ανομοιότητας οι τρόποι απόδειξης και οι ανάγκες είναι και οφείλουν να είναι διαφορετικές, η απόδειξη ενός Ατόμου διαφέρει με την απόδειξη ενός άλλου Ατόμου.
Αυτό το κριτήριο είναι σωστό γιατί εξυπηρετεί την ελευθερία στον τρόπο διαπίστωσης του καθενός και δεν χρησιμοποιεί μια πανάκεια απόδειξη , ή ένα τρόπο καθολικό για όλους, αλλά για ένα φυσικό συμπέρασμα δέχεται την Διαφορετικότητα μέσω του μοναδικού και διαφορετικού τρόπου προσέγγισης έκαστου Ατόμου.
Η κατάρριψη του μύθου της Κοινής Γνώμης αντί της Κοινής Συνιστώσας, και η απόρριψη των εκπομπών ερεθισμάτων ξένων ως προς την Ατομικότητα σας είναι αναγκαία για την ατομική απελευθέρωση σας.
Ποιά είναι η ατομικότητα σας ώστε να αποτελεί κριτήριο για το τι είναι ξένο και τι οικείο ως προς αυτή;
Η ατομικότητα σας είναι το συνονθύλευμα των τριών δομικών υλικών του Ατόμου ( σώμα - ψυχισμός - νους ) υπό μιας Πυρηνικής Προσωπικότητας. Ο Πυρήν δηλαδή του Είναι σας.
Φανταστείτε ότι είστε ένα κρεμμύδι με πολλαπλούς φλοιούς, που με την πάροδο των χρόνων αυξάνονται. Αν ξεκινήσετε κάποια στιγμή το ξεφλούδισμα κάποια στιγμή θα καταλήξετε στον σπόρο, στον πυρήνα του κρεμμυδιού.
Στην παραπάνω διατύπωση αλλάξτε τους φλοιούς με τις λέξεις προκαταλήψεις - φοβίες - ηθικά βάρη και ξένες ( ως προς την ελευθερία και εξέλιξή μας ) δοξασίες.
Αυτά γεννούν και στα Τρία μέρη του Είμαστε:
- διαστροφές ( διαστροφές στο φυσικό κομμάτι , π.χ. διαστροφή της αδηφαγία για τον ερεθισμό της γεύσης και όχι για την συγκέντρωση αυτών που είναι απαραίτητα για τις καύσεις του οργανισμού)
- πάθη (πάθη στο συναισθηματικό κομμάτι, αποσυντονισμό των συναισθημάτων από την φυσική τους ισορροπημένη φάση στο επίπεδο της ανισορροπίας με εξάρσεις που υπερνικούν το σωματικό και το νοητικό σας κομμάτι)
- ελαττώματα ( στο νοητικό κομμάτι, με αφύσικες σκέψεις και ιδέες που συχνά τροφοδοτούνται από το λανθασμένο και καταστροφικό για την συλλογικότητα ΕΓΩ ή από την ανισορροπία του συναισθηματικού σας κομματιού).
Αν αυτά λοιπόν συνιστούν και απαρτίζουν τους φλοιούς που φεύγουν, ο Πυρήνας είναι ένα λευκό κομμάτι χαρτιού ή υπάρχει ένα Εγώ εκεί;
Δηλαδή το Εγώ σας προσδιορίζεται μόνο από τα παραπάνω η υπάρχει ένα Εσωτερικό Πυρηνικό Εγώ το οποίο είναι αυτόβουλο, υπήρχε εξαρχής και χάνεται, πνίγεται για την ακρίβεια κάτω από τα στρώματα των Πρέπει που με τα χρόνια επωμιστήκατε;
Αν δεν υπάρχει τότε πρέπει τα εξωγενή σας ερεθίσματα που ακούσια ενστερνίζεστε να προσδιορίζουν τον εαυτό σας, δηλαδή ουσιαστικά δεν είστε τίποτε άλλο από αυτό που σιγά σιγά προγραμματιστήκατε από την οικογένεια, σχολείο, στρατό, δουλειά και κοινωνία να είστε, ένα λευκό χαρτί που γράφτηκε από εξωγενείς παράγοντες οπότε πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένοι και ανιδιοτελείς γιατί δεν υπάρχει τίποτε το ξεχωριστό μέσα σας , το οποίο σας διαχωρίζει από την μάζα καθότι τα ερεθίσματα αν και ποικίλουν έχουν κοινές πηγές απλά κυρίως το κοινωνικό πλαίσιο τα διαμορφώνει αναλόγως με τις ανάγκες του κάθε τόπου και χώρας.
Αν όμως μέσα σας υπάρχει ένας μηχανισμός που λειτουργεί σαν υπο-Εγώ, που σας δίνει την κατανόηση του Φυσικού και του αφύσικου, του Ωφέλιμου και του Επιβλαβούς, του πραγματικά Ηθικού και όχι του κασκευασμένου Ηθικού κώδικα παρόλο που δεν τον ακούτε, τον παρακάμπτετε και δεν είστε και τόσο υπερήφανοι ή ευτυχισμένοι για τις κατακτήσεις σας, τότε τι γίνεται?
Μήπως η ακατάπαυστη συλλογή ερεθισμάτων και απολαύσεων σας δίνει ευτυχία γιατί απευθύνεται βεβαίως στο κατασκευασμένο Εγώ, ή γινεστε πιο δυστυχείς μέσα στην άγνοιά σας καθότι αυτή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα?
Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε όντως υπάρχει ένας ελεύθερος, αυτογενής Πυρήνας, οπού εκεί η Ατομικότητα και η Διαφορετικότητα παίρνουν άλλες ασύλληπτες διαστάσεις.
Γιατί ένας τέτοιος Πυρήνας τι καταγωγή μπορεί να έχει? Είναι συλλογή προγονικών μνημών, είναι ένα κομμάτι γενετικού κώδικα, είναι η πραγματική μας Οντότητα, είναι το Ένα μας ολόκληρο κομμάτι? Η συμβατική ελευθερία μήπως δεν είναι και πραγματική ελευθερία?
Μήπως η ελευθερία σας και το παρόν Εγώ σας είναι τελικά φυλακές όπου κρατούν εγκλωβισμένο το πραγματικό αυτεξούσιο και μοναδικό Εγώ?
Μια μια ζωή δίχως εξέλιξη, δίχως ανατροπές, δίχως δράση, δίχως την Εμπειρία των Λαθών , γιατί η σκέτη γνώση δεν εξελίσσει αλλά η γνώση που γίνεται πράξη και που ονομάζουμε εμπειρία είναι αυτή που μας ανεβάζει σκαλοπάτια στον ουρανοξύστη της Αυτογνωσίας.
Γιατί το να ξεφλουδίσεις το κρεμμύδι πέρα από μερικά δάκρυα είναι σχετικά εύκολο, το να αποκοπείς από την συνήθεια που έχεις φυλακίσει το Εγώ σου και την προστασία του κοινωνικά ορθού, θέλει πολλά δάκρυα και πόνο γιατί εμπεριέχει αυτό που κατά την "Αυτογνωσίακή Ατραπό" ονομάζεται Θάνατος του Παλαιού.
Αντίσταση λοιπόν στα μικρόβια του φανατισμού, της εγωπάθεια, της ομογενοποίησης αντί της διαφορετικότητας εν συνεργασία και αλληλοσεβασμού, στα μικρόβια των περιοριστικών για την ελευθερία μας Πρέπει και Έτσι είναι πάντα, στα μικρόβια της Αυθεντίας της Γνώμης, στις προκαταλήψεις και τις ταμπέλες, Στον Φόβο του Λάθους που σας κρατάει δέσμιους, στη δήθεν κατασκευασμένη ηθική που εξυπηρετεί κάποιους αλλά βλάπτει άλλους ( κριτήριο του Ηθικού ή ανήθικου ήταν αν αυτό βλάπτει άλλους ή όχι ), στις περιοριστικές κοινωνικές, εθνικές και θρησκευτικές συμβατικότητες και τέλος Αντίσταση επιτέλους στην Παραφύση - Αλόγιστη αυτοκαταστροφική κατεύθυνση της Εγωπάθειας των Καταπιεστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου