Φοράμε πολλές κουβέρτες το κατακαλόκαιρο...

Φοράμε πολλές κουβέρτες το κατακαλόκαιρο...
Έξω ο Ήλιος λάμπει, η ζεστασία του απλώνεται σε όλη την Φύση. Μα εμείς συνηθίσαμε τις κουβέρτες απο τον βαρύ Χειμώνα και δεν τις αποχωριζόμαστε, νιώθουμε προστασία.

Μακάριοι αυτοί που πέταξαν την πρώτη κουβέρτα των εγώ... Αρχίζουν να δροσίζοντε.

Μακάριοι αυτοί που προχώρησαν και πέταξαν και το πάπλωμα των προκαταλήψεων... αρχίζουν και αντιλαμβάνονται μια χαραμάδα Φωτός.

Μακάριοι αυτοί που πετούν τα σεντόνια των θέλω... αρχίζουν και καταλαβαίνουν την παρουσία του Φωτός στο κατακαλόκαιρο, κεκεί που βίωναν το σκοτάδι των ψευδαισθήσεων.

Μακάριοι αυτοί που πέταξαν όλα τα καλύματα... αυτοί μονάχοι και γυμνοί στο Φως έζησαν αληθινά...

Αλήθεια εμείς πόσες κουβέρτες κουβαλάμε?